27

Скоро мне стукнет... ნუ, ვინც იცის, – იცის, ვინც არა და... დიდი პრინციპული მნიშვნელობა არ ექნება მაინც მისთვის.
დროთა განმავლობაში უფრო სწრაფად გადის საათები, დღეები, წლები...
ახლა სადღაც ვარ გაჩხერილი, ანუ დრო გადის და მხოლოდ ვგრძნობ, რომ გადის.
თითქოს გახვრეტილი ვარ და გაედინება, არ გროვდება.
არ მავსებს.
ბოლო დროს ხშირად მინატრია რამდენიმე ცხოვრება მქონდეს.
ერთში, ვთქვათ, კონკრეტულად ერთ რამეს ვაკეთებდე, მეორეში – მეორეს და სხვაში – სხვას.
ასე ყველაფერზე მოდება სისულელეა.
ღმერთმა მხოლოდ ერთი სიცოცხლე მაჩუქა.
რაც მაინტერესებს ყველაფრის სწავლას და ათვისებას ვერ ვასწრებ, ამიტომ პრაქტიკულად ვეღარაფერს ვაკეთებ.
ტვინი ისე გამიხურდა უაზრობებზე ფიქრით, ლამის თავზე დადგმული ჩაიდანი ავადუღო.
ხოდა მომბეზრდა ასე.
27–დან...

გადმოწერე:
Dmitri Shostakovich – Waltz 2 from Jazz Suite

Photo by © merry

სცენაზე

კარგი გრძნობაა. კიდევ უნდა მოვსინჯო. :)

Photos © rokapi

Leopold Von Sacher-Masoch

Захер-Мазох:
«Никогда не чувствуй себя в безопасности рядом с женщиной, которую любишь»

Leopold Ritter von Sacher-Masoch

Леопольд Франциск Йоган Фердинанд Мария Эквес фон Захер-Мазох,
Рицарь фон Кроненталь
(27.01.1836–09.03.1895)
немецко-австрийский писатель

Masochism
1) половое извращение, при котором для достижения оргазма необходимо испытывать физическую боль или моральное унижение, причиняемые партнером. Назван по имени австрийского писателя Л. Захер-Мазоха (1836-1895), описавшего это извращение.
2) В переносном смысле - упорное желание растравлять собственные обиды, душевную боль и др. негативные ощущения.
МАЗОХИЗМ (по имени австрийского писателя Захер-Мазоха, впервые описавшего это извращение; синонимы - альгомания, альгофилия, пассивизм, страдальчество), половое извращение, при котором для достижения полового возбуждения и удовлетворения необходимо испытывать физическую боль или моральное унижение, причиняемое партнёром. Большинство специалистов считает, что чисто физическая боль не является самоцелью общения мазохиста с партнёром, а им движет скорее желание подчиняться чужой воли, почувствовать на себе беспредельную власть партнёра, вседовлеющую и сладкую от чувства собственной покорности и беспомощности. Видимо, испытанная однажды слабость и беззащитность перед неотвратимым наказанием, насилием, унижающим достоинство, могла оставить в сознании сильный эмоциональный всплеск, который и лёг в основу формирующейся структуры полового чувства мазохиста, определив на дальнейшее как выбор партнёра, так и сексуальный сценарий. Женщину принято называть пассивным сексуальным партнёром, имея в виду, что инициатива близости чаще находится у мужчин, а его действиям не чужды некоторые садистические элементы. Следовательно, женская сексуальность имеет в себе определённую мазохистскую направленность, выраженную в самой различной степени и порой скрытую даже от самой женщины. Если половая жизнь протекает не по сценарию мазохиста, сексуальная удовлетворённость возможна лишь при эротическом фантазировании при этом либо смене партнёра, чьи действия более адекватны ожидаемым. При мазохизме степень сексуальной зависимости от партнёра является максимально выраженной. Эта зависимость может проявляться тем, что человек идёт на любые жертвы, чтобы только не потерять сексуального партнёра, который доставляет тем большее сексуальное наслаждение, чем больше доминирует, то есть унижает мазохиста. 

ფლეგმა

(5 იანვარი)
რაღაცნაირი დღე მქონდა.
დილით ტუალეტში ნათურა ამიფეთქდა (ზუსტადაც რომ) და ისეთი დამწვრის სუნი გაუშვა, კინაღამ გავიგუდე. ნათურის გამოცვლამ არ უშველა. ეტყობა სარკის უკან ჩაიწვა მავთული.
ბლინ!
მერე შუადღეზე მას შევხვდი.
თავიდან ზამთრის სიცივეში გამოსუნთქული ორთქლივით საკუთარ სიტყვებს ვხედავდით, ფრაზებს ვათვალიერებდით, ერთმანეთის ნერვების მოსაშლელად ათას სირობას და სიჭკვიანეს ვამბობდით.
ყავა დავლიეთ ყავის სახლში.
უაზროდ დავშორდით. სიცარიელე ვიგრძენი.
სახლში ავტობუსით წამოვედი.
იქ ვიღაც გოგონა, რომლის სახესაც ხალხში ვერ ვხედავდი, ცუდად გახდა. თავს ჯერ ჩემს თათმანიან ხელს ადებდა, ურტყამდა კიდეც, მერე მკერდზე მომეყრდნო და ავტობუსი ვერის სასაფლაოს ჭიშკარს რომ მიუახლოვდა, მთხოვა ჩავეყვანე.
გადმოვედით თუ არა, ფერწასულმა მითხრა სასაფლაოს ეზოში სადმე „სკამეიკაზე“ დამსვიო. ისე სუსტად იყო, მისი ხელში აყვანა მომიწია. ეკლესიასთან ახლოს რომელიღაც საფლავის მახლობლად ხის ძელსკამზე დავსვი.
თავი უკან გადააგდო. ცრემლი სდიოდა.
ლამაზი იყო ძალიან.
გავიქეცი იქვე ონკანთან, პეშვში წყალი დავიგროვე და გაფერკმრთალებულ სახეზე შევასხი. ცოტათი გამოცოცხლდა, თევზივით აღებდა პირს და ღრმად სუნთქავდა.
ეკლესიაში შევირბინე და მესანთლე ქალს ჭიქა გამოვართვი, წყალი მივუტანე.
სულმოუთქმელად დალია და მადლიერი თვალებით შემომხედა.
უკეთ იყო. ადამიანური ფერი დაუბრუნდა. თვალები ჰქონდა მხოლოდ ჩაღამებული.
„ხომ ყველაფერი კარგადაა?“ – ვკითხე.
არაფერი მიპასუხა. ნახევარი წუთი დუმდა და მერე:
„ეთო მქვია“ – მითხრა.
მეც ვუთხარი საკუთარი სახელი. მთხოვა მცირე ხნით ჩემთან ერთად ჩამოჯექიო. ჩამოვჯექი. თავი მხარზე დამადო და სად ცხოვრობო. საკუთარი კორპუსი დავანახე. სიგარეტს მოვწევო. მივაწოდე. დიდი მადლობაო, საერთოდ ყველაფრისთვის მადლობაო. მეთქი არაფრის, თუ გინდა წამო ჩემთან, რამეს დაგალევინებ. რასო? ჩაის, ყავას ან კაკაოს-მეთქი. არა, მადლობა უნდა წავიდეო, სხვაგან ვცხოვრობ და მალე მინდა წასვლაო. მეთქი აქ რა გინდოდა? აზრზე არა ვარ, ვეჩხუბე ერთს და ამ ავტობუსში როგორ აღმოვჩნდი არ მახსოვსო. გაჩერებაზე გამოვედი და პირველივე ავტობუსში ჩავჯექიო. შენ რომ არა, არ ვიცი რა დამემართებოდაო. მეთქი კეთილ ადამიანებს რა დალევს, ვიღაც მოგივლიდა. მადლობა ღმერთს, რომ ვიღაც კი არა და შენ შემხვდიო. დავდუმდი. გამომხედეო მთხოვა. გავხედე, თვალებში მიყურა რამდენიმე წამი, მერე ლოყაზე მაკოცა, ფეხზე წამოდგა და ნუ გამაცილებო.
წავიდა.
ჭიქა დავაბრუნე, მეგობარს დავურეკე, გამო სასაფლაოზე-მეთქი.

სანამ ჩამოვიდოდა, ვიჯექი აბსოლუტურად მშვიდი და ცარიელი. არაფერზე ვფიქრობდი. ჯიბეში ხელი ჩავიყავი, ქაღალდის ნაგლეჯი ვიპოვე, რომელზეც მობილურის ნომერი ეწერა და ბოლოში კიდევ – „ეთო“. მეთქი როდის მოასწრო ამის დაწერა და ჯიბეში ჩაცურება? ვერაფრით მივხვდი.
არ დამირეკავს. ისე რატომ გვაქვს გურჯებს ასეთი გართულება სასაფლაოებზე-მეთქი, ვფიქრობდი. ერთი მომენტი გალაკტიონზეც კი გავბრაზდი „მესაფლავის“ დაწერისთვის და ქართველების გადეპრესიულებისთვის.
ამასობაში მეგობარი ჩამოვიდა კორპუსიდან და მეთქი წამო, თუ არ გეზარება მთაზე წყაროსთან ავიდეთ. ნოუ პრობლემო და ავფორთხდით. ჩემი სირცხვილი, რომ იქ აქამდე ნამყოფი არ ვიყავი. ზემოდან თბილისის აფიგიწელნი ხედი იშლება. საშეყვარულებო ადგილია, თუმცა ალკოჰოლის დასალევადაც დაგლიჯავს. შობის მერე ამოვიდეთ-მეთქი აქ. კარგიო. მთიდან დავეშვით ღრეებით.
მარკეტში შევიარეთ. ვიღაც ნარკომანებს დაუყაჩაღებიათ. თავზარდაცემული და დაშინებული გამყიდველები ცახცახებდნენ. ვეცადე გოგონები გამემხნევებინა და დამემშვიდებინა.
ადუღებული ვიყავი გაზის ქურაზე შემოდგმული ჩაიდანივით. იქიდან რომ გამოვედი ყველაფერი ორთქლად იყო ქცეული და საშინელი სიცარიელე ვიგრძენი, – უკვე მესამედ.
არადა ისევ ვთუხთუხებდი, ოღონდ გაურკვევლად, ჩამშრალი… რაღაცაზე ვნერვიულობდი. აზრზე არა ვარ რაზე.
ჩემთან ავედით სახლში. მწვანე ჩაი ჩავარტყით, მისტერ ბინს ვუყურეთ, ვიცინეთ. მერე მეგობარი წავიდა.
კომპი არ ჩაირთო. ბლიად!
დავიკიდე. უკვე მერამდენედ გაფუჭდა.
ტელევიზორს მივაშტერდი. სხვა მეგობარმა დამირეკა და კომპზე მირჩია აბა, პროცესორში შლეიფები შეარხიეო. ასეც მოვიქეცი და ჩაირთო. მოკლედ აქა ვარ.
Frank Turner-ს ვუსმენ (ამ სიმღერაზე, Worse Things Happen At Sea-ზე გავჭედე პირდაპირ).
წინ მიდევს დღევანდელი დილა, შუადღე, ქაღალდის ნაგლეჯი მობილურის ნომრით, ცოტა ნერვიულობა, ცოტა სიმშვიდე, ბევრი ფლეგმა და არ ვიცი ამ ყველაფერს რა ვუქნა...