საარქივო ჩანაწერების ფოტოები: დადა დადიანის „ტაქსი“

დღეიდან ჩემს არქივში არსებული ქართული ჩანაწერების ფოტოებს დავდებ და პატარა ისტორიებსაც მოვაყოლებ. ✌

პირველი რაც მინდა წარმოგიდგინოთ, არის ორი კასეტა, რომელთაგან გავრცელდა დადა დადიანის ლეგენდარული ჯგუფ „ტაქსის“ უნიკალური ჩანაწერები. ფოტოზე მარცხნივ ზემოთ ჩანს სტაფილოსფერი „სვემას“ ფირმის საბჭოთა კასეტა, რომელზეც დადა დადიანმა 1992 წლის ივლისში თავის აგარაკზე - არაგვისპირში, - კოჭებიანი (ბაბინებიანი) მაგნიტოფონიდან ჩამიწერა „ტაქსის“ 1988 წლის ალბომი. ზოგადად იმ პერიოდში ჯიბით რაღაც კასეტას ყოველთვის დავათრევდი. ამ კასეტაზე „ბლექ საბატის“ 1989 წლის ალბომი მქონდა ჩაწერილი. იმ პერიოდში მეგობრებთან ერთად ქუთაისიდან თბილისში ტელეგადაცემა „კედელი“ ჩამოვიტანეთ და მისი პრემიერა მაშინდელ მე-2 არხზე შედგა. ამ გადაცემის პირველი და მეორე ნაწილი ქართულ ანდერგრაუნდზე გვქონდა. მაშინ სწორედ მე-2 გადაცემაზე ვმუშაობდით და კახა კიკაბიძემ და ბიჭიკო ოსიპოვმა დადას აგარაკზე წაგვიყვანეს. სწორედ იქ ჩამიწერა ამ კასეტაზე დადამ თავის ალბომი, რომელიც წლების შემდეგ უკვე დაკარგული ეგონა. რა თქმა უნდა, მაშინ „საბატების“ წაშლაზე ოდნავადაც არ მინანია. :)) და ისიც მინდა აღვნიშნო, რომ, ჩემდა გასაოცრად, ეს საბჭოთა კასეტა ხარისხიანი აღმოჩნდა. უმეტესობა ყიდვისთანავე სვრიდა მაგნიტოფონის თავაკს და წრიპინებდა... ეს ალბომები 2007 წელს გავციფრე პირველად და ორი წლის შემდეგ „ერმონიას“ ბლოგზე დავდე. ბმული ახლაც ცოცხალი უნდა იყოს (ტაქსი – ტაქსი © 1988 & Live In Kutaisi © 1992). 2007-ში ნამეტანი ბანძი ინტერნეტი მქონდა, ამიტომ „იუტუბზე“ ალბომები (და ცალკეული სიმღერები) სხვებმა ატვირთეს.

მარჯვნივ კი სამხრეთკორეული ფირმის GoldStar-ის (რომელიც მოგვიანებით LG გახდა) კასეტაა, რომელზეც თავის დროზე მიქშერის პულტიდან ჩავწერეთ ქუთაისში 1992 წლის 12 ივლისს მესხიშვილის თეატრში გამართული „როკი ფონოგრამის (და შიდსის) წინააღმდეგ“, რომელზეც „ტაქსის“ გარდაა გამოვიდნენ: კახა კიკაბიძე, „საბავშვო მედიცინა“, „გენეტიკური კოდი“ და „აუტსაიდერი“. სამწუხაროდ, სრული კონცერტიდან რაღაცები მერე წამეშალა და ძალიან გული დამწყდა.

გულიკოს სრულიად დაუჯერებელ-დასაჯერებელი ამბავი

I

ერთ მშვენიერ დილას დედაქალაქი გრანდიოზულმა სენსაციამ გამოაღვიძა. ტელევიზიების დილის პროგრამები შეთანწყობილად და, ამავე დროს, შეშფოთებით აუწყებდნენ ყველას, რომ ქალაქში საოცრება გამოჩნდა. ბევრი ამ საოცრების თვითმხილველად ასაღებდა თავს. პირდაპირ ეთერში უხამსობას (თევზ ხამსაში არ აგერიოთ) აღარავინ დაგიდევდათ, თვით ტელებოსებიც კი, აღარ იბლოკებოდა უცენზურო სიტყვები და ასეთ სიუჟეტებსაც კი ნახავდით:

„აი, ბო&იშვილი, ბო&ის გაზრდილი ვიყო, ჩემი თვალით ვნახე გუშინ საღამოს რა, ჩემი დედა მოვ^@ან. თანაც ტიტველი ტო! ეს რა იყო ტო? ლისის ტბის მხრიდან პირდაპირ ჩვენს უბანში ჩამოვიდა ჩემს დედას შ*%#*ი!“ – მედგრად ამტკიცებდა ერთი არაფხიზელი ჯიგარი, რომლსაც, ეტყობოდა, ალკოჰოლი ჯერ კიდევ პირზე არ შეშრობოდა.

ტელევიზიები შეშფოთებულები გაჰკიოდნენ, რომ ჯერ-ჯერობით ამ საოცრების ვიდეომასალა არ გააჩნდათ და დახმარებას მოსახლეობას თხოვდნენ საკმაოდ სოლიდური ანაზღაურების სანაცვლოდ. საპატრულო პოლიცია ასეულ ათასობით ქუჩაში გამოსულ დაბნეულ ადამიანს ვერ აკავებდა. არადა, არავინ იცოდა რა უნდოდათ ქუჩაში, სად ეძებნათ საოცრება. უბრალოდ ყველა თავისთვის დაყიალობდა და ერთმანეთთან საოცრებაზე რამდენიმე სიტყვის ჩამოგდების შემდეგ უკვე მხიარულად მასლაათობდნენ მთავრობაზე, ვალუტის კურსზე, ბაზრის ფასებზე და საერთაშორისო ტერორიზმზეც კი.

ბავშვობაში მეგონა

ვაგრძელებ დოდკას წამოწყებულ ჯაჭვს და სიამოვნებით ვიქნები ერთ-ერთი რგოლი. მონიშვნისათვის დიდი მადლობა ნატოშკას.

მშვენიერი ბავშვობა მქონდა, თუ მხედველობაში არ მივიღებთ იმას, რომ გაგანია 70-იანი წლები, ანუ ე. წ. „უძრაობის წლები“ იყო და ტელეეკრანზე სსრკ-ს შეფი ბრეჟნევი ყველას ტუჩებში ეზასავებოდა, მწველავებითა და მეშახტეებით დაწყებული, სპორტსმენებითა და პოლიტიკოსებით დამთავრებული. ტელევიზიასა და საერთოდ, მედიაში, ისე ხშირად იმეორებდნენ, პროლეტარიატის ბელადი – ლენინი ცოცხალიაო, რომ „ნულ“ კლასში ერთმა ჩემმა კლასელმა გულუბრყვილოდ იკითხა ლენინი ჩვენს სანახავად როდის მოვაო.

ახლა კი უშუალოდ ამ თემას მივხედოთ.

ბავშვობაში მეგონა:

– თუნდაც 100 მეტრიანი გასავლელი გზა ძალიან გრძელი იყო და დროც ძალიან-ძალიან ნელა გადიოდა;

– ძილის წინ ჭერიდან ფერად ბურთებს „დომოვოი“, ანუ სახლის სული ყრიდა;

– ომობანას თამაშის დროს ჩემი თოფიდან თუ ავტომატიდან ერთხელ მაინც ნამდვილი ტყვია გავარდებოდა, ამიტომ სერიოზულად მეშინოდა ვინმე მართლა არ მომეკლა;

– გამოიგონებდნენ სახლს, რომელსაც ბორბლები ექნებოდა და სახლების გამოცვლა საჭირო აღარ იქნებოდა;

– უცხოური რადიოები, რომელთა მუსიკასაც „სპიდოლაში“ ვუსმენდი, ყველა პატარა კუნძულებიდან მაუწყებლობდა;

– კარგად რომ მოგენდომებინა, „პრაიგრივაწელის“, მაგნიტოფონის ან რადიოს დინამიკებში მუსიკოსებს დაინახავდი...

კიდევ შეიძლება ჩამოვყვე, მაგრამ მერე პოსტი ნამეტანი გაიწელება, ამიტომ ესტაფეტას გადავცემ ბლოღერებს: her/mein-სა და ფიქროს.

ბონუსად ჩემი ბავშვობის საყვარელი სიმღერა.

Download:

Simon & Garfunkel – The Only Living Boy In New York

ჩემი სახლის საგნები

ესენი ის საგნებია, რომელთაც ხელით ყველაზე ხშირად ვეხები.

ერთ–ერთი ყველაზე ძველი და, ამავე დროს, ყველაზე ერთგული ტექნიკური საგანი, რომელმაც უამრავ ძირს გდებებს და გადმოვარდნებს გაუძლო. წარმოშობით მოსკოველია. მისი საშუალებით რამდენიმე ინტერვიუც კი მაქვს ჩაწერილი.

ლუი ჯის სირცხვილი

"ღმერთი არ სწყალობს საყალბეთს" გაიფიქრა ლუი ჯიმ და წიგნი დახურა. ავტობუსის ფანჯარაში გაიხედა. სიცხისგან შეწუხებული მოქალაქეები ქუჩას აშკარად ვერ იტანდნენ და ნაყინის გამყიდველებს უხმობდნენ. ეს უკანასკნელნი კი ლისტის მეათე ტრანსცენდეტული ეტიუდის ფონზე ცეკვავდნენ – პათეტიკურად, არარიტმულად ხელ-ფეხს იქნევდნენ და შიგადაშიგ ერთმანეთს ტუჩებში კოცნიდნენ.

"მთლად გამოყლევდნენ" – გაიფიქრა ლუი ჯიმ, ყურსასმენები მოირგო და პლეერი ჩართო.

"არადა, რა მაგარ ნაყინს ყიდიან" – ლუი ჯის გვერდიდან გოგონას უნაზესი, მაგრამ დამწუხრებული ხმა მოესმა. მან პლეერი გამორთო და გახედა. "თქვენ ოდესმე გყვარებიათ?" – ჰკითხა გოგონამ – "უკაცრავად თუ საქმეს მოგწყვიტეთ".

"მენაყინეები?"

"ზოგადად გკითხეთ, უკაცრავად".

"ნაყინი ბავშვობიდან მძაგს" – ლუი ჯი გოგონას მიმართ კეთილად განეწყო, მწკლარტედ გაუღიმა კიდეც. მშვენიერი სქესის მქონე არსებამ კი სერიოზული სახით მიუგო:

"აი, მე ერთი მენაყინე მიყვარს, მის ხელებს სულ რძის ფხვნილის სუნი ასდის. ო, როგორ მიყვარს რძის ფხვნილი, ვგიჟდები, ბავშვობიდან უმად ვჭამ. თქვენგან მეწყინა, მენაყინეებზე ასე ცუდი რამ რომ გაიფიქრეთ". გოგონამ თავი დახარა და თვალისდაუხამხამებელი მზერა წინ მჯდომ ვიღაც მელოტს კეფაში ატაკა.

ლუი ჯი უხერხულად შეიშმუშნა, საკუთარ თავზე გაჯავრდა და წარბები შეჰყარა: "ოხ, ვერა და ვერ გადავეჩვიე ამ ხმამაღალ ფიქრებს" – გაიფიქრა.

"არა უშავს – თქვა გოგონამ – ზოგჯერ მეც ძალიან ხმამაღლა ვფიქრობ, ამიტომ ფიქრებში არ ვილანძღები" – საყვედურით ცხვირზე შეხედა ლუი ჯის.

ლუი ჯის შერცხვა...

Dowload:

Duke Ellington - The Gal From Joe's

7 ნოემბერი (ოქტომბრის რევოლუციის პატარა) [აბსურდული მოთხრობა]

© humanoidi
© Karll
© Mercully

მინსკის ცრემლიანი რიჟ-რაჟი იდგა. ქალაქში ოფლის სუნი ტრიალებდა. ტროლეიბუსის ფანჯრებიდან ბიჭების ამაოდ მომზირალი თვალები ასხივებდნენ ხოლმე, აქა იქ კი მოჩანდა მტრის სასოწარკვეთილი მანქანა.

ღამურების გამყინავმა ხმამ ემილიან პუგაჩოვის მოედანზე ცენტრალური სადალაქოს ფანჯრებიც კი დაორთქლა.

– ხ... – გაიფიქრა ტროტუარზე ჩამომჯდარმა დათრგუნულმა გოგონამ.
– შ... – მიუგო უჩინარმა ხმამ.
– არა, ხ.
– შ-მეთქი!
– ხ-ზე არ იყო?
– ვივაჭროთ?
– აღარ მინდა, დავიღალე... შეყვარებული მელოდება, გემობანა უნდა ვეთამაშო, ხომ ვიცი, დღესაც იმ სულელი ბეტმენის ფორმა ეცმება, მე კი ძალიან მომენატრა არნოლდი, ჩემი მძახალი.
– გუშინ არ იყო, აღვირახსნილობანას რომ ვთამაშობდით. ისიც მახსოვს, როგორ ჟილკობდი. აბა რა გიდევს მაგ კოხტა ჩანთაში?
გოგონას და ცას ფერი ეცვალა.
– წავედი, უნდა ვივარაუდო. თუ ჩემი ვარაუდი არ გაამართლებს, იქ შევხვდებით.
– პრეზიდენტის ჩუსტები რომ დავმალეთ?
– ჰო.
– რწმენა დამიტოვე. სოროკი მაინც..
– კარგი, იქ შევხვდებით.

ემილიან პუგაჩოვის მოედანზე დილის სუსხი ლოყებს ფაკლავდა. სავსე მთვარე თავის პრინციპს არ ღალატობდა, ლოყები მეზურნესავით დაჰბერვოდა და ყვრიმალებს აჩვენებდა მოსახლეობას. მოედანი ხალხით ივსებოდა. მშვიდობიანი მოქალაქენი ჟიტირდებოდნენ და ჟიტირდებოდნენ. ახალგაზრდა, გამოუძინებელი მტრედების გუნდი სიხარულით ფარფატებდა და ძეგლთა დაცვის კომიტეტის შენობას თავს ავად დასტრიალებდა.

მინსკის „დინამოს“ ტურბაზაზე, რომელიც ტყის პირას მდებარეობდა, მოხუცი კარისკაცი ნიკოლაი არკადიევიჩი წვერს იპარსავდა და თავისთვის ღიღინებდა დაუმთავრებელ და მოუმწიფებელ ბომჟურ მელოდიას კინოფილმიდან „დარიშხანის გასაჭირი“. მისი შველი კი შხაპს იღებდა და აბაზანის პატარა სარკმლიდან პერიოდულად იყურებოდა. კარისკაცის ავლადიდებას პატარა ოთახი წარმოადგენდა, სადაც ბუხარი ენთო და უზარმაზარი მაგიდა იდგა. ძირს შემწვარი ზღარბის ნარჩენები ეყარა, მაგიდაზე კი – ინტერნეტიდან უწესრიგოდ გადმოწერილი ფაილები. კედელზე ვერცხლისფერი ჩარჩო იყო, საიდანაც ლენინის ტორსი იყო გადმოქაჩული, ერთადერთ ლურსმანზე კი ინტერნეტიდან გადმოქაჩული Led Zeppelin-ის „ქაშმირი“ ეკიდა. შველს კი, თავის მხრივ, ნიკოლაი არკადიევიჩი ეკიდა. იგი ჯიუტად განაგრძობდა „არისტონის“ ბაკში ცხელი წყლის დაცლას.

არტიომ შველსკიმ სიგარეტი ფეხსაცმლის ლანჩზე ჩაიქრო. ლანჩზე ნიკოლაი არკადიევიჩიც იყო დაპატიჟებული, ოღონდ მოგვიანებით, სამი კუთხურის შემდეგ. მოხუცმა უკანასკნელი წვერი თვალის დახამხამებაში გადაიპარსა.

– გოგირდის საპონი მომაწოდე მყრალო ბებერო. – ყვიროდა როგორც ცოფიანი, კეთილშობილი ნადირი.
– უფულო კაცი, ტრაკში პალო! – ენითაღუწერელი სარკაზმით უპასუხა კარისკაცმა და რადიოს აუწია. რადიოში მხაზველობითი გეომეტრიის გაკვეთილს გადმოსცემდნენ, მაგრამ ნიკოლაი არკადიევიჩი აცდენდა.
სად იყო და სად არა, „დინამოს“ ტურბაზაში დათრგუნული გოგონა შემოცქრიალდა, პლზენიდან მოდიოდა.
– მოხვედი მაშენკა? – ჩაილაპარაკა ნიკალაი არკადიევიჩმა და ჩაი მოყლურწა.
„საიდან იცის, რომ მაშენკა მქვია?“ – გაიფიქრა გოგონამ.
„საიდან ვიცი, რომ მაშენკა ჰქვია?“ – მხარი აიბა ნიკოლაი არკადიევიჩმა.
– დროზე პირსახოცი შემომიტანე! მორჩი შენს უნიჭო მონოლოგებს!! გაიღვიძე ბებერო! – ყვიროდა შველი.

ყველაფერი კი ასე დაიწყო. პატარა მაშენკა მშობლებმა ტყეში პიკნიკზე წაიყოლიეს. ხისმჭრელებმა მშობლები სმაში აიყოლიეს და თან გაიყოლიეს. მაშენკა მარტო დარჩა. იგი ყველამ მიატოვა. ალბათ შიმშილით მოკვდებოდა რომ არა შველი, რომელიც მიეშველა და იშველა. გამოხდა ხანი. ნიკოლაი არკადიევიჩი ტყეში საძოვარზე გასულიყო. დაღლილს არყის ხეზე ჩასძინებოდა, თან საბრალოს თმაც არყის სუნით გაჯერებოდა. არყის ხემ თავი უხერხულად იგრძნო. ეს ნიკოლაი არკადიევიჩმაც შენიშნა და აბგიდან ხერხი ამოიღო. ხერხის ამოღებას თან შველის გამოჩენა მოჰყვა. შველის გამოჩენაზე მოხუცმა ხმალი იშიშვლა და შველს საშველოსნო ამოაჭრა. მაშენკა გაცეცხლა და მოხუცს ეძგერა. ბაბუას და შველიშვილს მხოლოდ შველი აშველებდა. შველმა გააშველა და ყველას ეშველა. ამის შემდეგ ნიკოლაი არკადიევიჩმა შველი იშველა, მაშენკა კი იშველიშვილა. ყველაფერს ამას მინსკში დაბრუნება მოჰყვა. დაბრუნებისთანავე სამივემ წიგნის მაღაზიას მიაშურა, სადაც უზარმაზარი რიგი დახვდათ ნაწარმოებზე: „ქეთო დაკოტადან“. დიდი არაფერი, უბრალო ვესტერნი, რომელიც თავს ბესტსელერად ასაღებდა. ჰაი-ჰაი, რომ ბესტსელერი არ იყო.



















ჰაუ, ჰაუ ქორო ნუ ფრენ
ნუ ჭამ დედიშენისასა,
თორემ ნაღმი აფეთქდება.
ხარობს ხალხი, ჭმუნავს ერი.

მინსკში გამართეს აღლუმი
პარადს ეძახდა ხალხია
გასრულდა ესე ამბავი
მაშაც არ დარჩა ვალშია.

P. S. ამ საბედისწერო დღეს საშვიდნოემბრო აღლუმზე მაშენკას ტროტილის ნაღმს ლუკაშენკო ემსხვერპლა. 7.11.2006

სიუჟეტი №2

ხეობაში ჩაწურული ტბა მთის ფერდობიდან მთვარის შუქზე ისე ჩანს, როგორც წყალი ღრმა ჭის ფსკერზე. ისეთი სიჩუმეა, კაცი თეთრი, თხელი ღრუბლების ხმასაც კი გაიგონებს. დიდ ლოდზე ვჯდები. სიგარეტი ნაფაზის დარტყმისას ჩუმ „სშშ“-ს გამოსცემს და ბოლო წითლად უკიაფებს. ჩვენი ძილისპირული გამახსენდა, ტუჩმოკუმული ჩემს ხელს იბღუჯავ, თავქვეშ იდებ და ისე იძინებ. მე კი შენს დაძინებას ველოდები, მერე ხელს ფრთხილად გაცლი და თვალებს ვხუჭავ. სიგარეტს ვაქრობ თუ არა მეორე, განსაკუთრებულ ღერს ვუკიდებ და უღრმეს ნაფაზს ვარტყამ. ჯიბიდან მობილურს ვიღებ და sms-ს გიგზავნი: wish you were here. სიგარეტის ქაღალდში გახვეული ბალახი ეგრევე მოქმედებს. გარკვევით ვხედავ როგორ გაფრინდა ჩემი ტექსტი აპარატიდან, იგი ჯერ ტბის ცივ ზედაპირს ეხება, მერე ღრუბლებისკენ იჭრება და ბოლოს მთების მიღმა სიბნელეში უჩინარდება. სახეში ქარი მიბერავს და გაგზავნილი ტექსტის რამდენიმე სიტყვას ფეხებში მაყრის, მერე ისევ ბზრიალით მაღლა აქანებს. Messege delivered to… – ეკრანზე ეწერება. ღრუბლებმა ცაზე უფრო სწრაფად დაიწყეს ცურვა. სულ განაგლდნენ, მთვარესაც კი ეფარებიან. კიდევ ერთ ღრმა ნაფაზს ვურტყამ ხველებ-ხველებით.

თვალების დახუჭვისთანავე ცარიელ ქალაქს ვხედავ, სადაც არ არსებობს ტანჯვა, სადაც ფერად სახლებს თავშეფარებული სულები დაფრინავენ და ადამიანისთვალებიანი შენობები დგას. საღამოს ჟამს წარსულის აჩრდილები ლამაზრიკულებიან აივნებზე გამოდიან და ერთმანეთს ფინჯან სამოვრის ჩაისა და ტკბილ ქადაზე ეპატიჟებიან. სულად გადაქცევა საოცრად მსუბუქი პროცესია. გზადაგზა სხვა მოხეტიალე სულებს ხვდები. გამჭვირვალე, გადაღლილ სულებს ვერ ხედავ, მაგრამ გრძნობ. საერთოდ ისინი რადიოტალღებივით არიან და იმისათვის, რომ რომელიმე იგრძნო, უჩინარი მიმღების სახელური უნდა ატრიალო. ვიღაცასთან გასაუბრების მცდელობა ზოგჯერ უშედეგოა. ეტყობა, ზოგიერთს სახელური ან გაფუჭებული აქვს ან მისი ტრიალი არ სურს. კონკრეტულ სიხშირეზე აწყობილ სხვა მონათესავე სულების ძიება კი ძლიერ დამღლელია. ზოგს ხომ იდიოტივით მხოლოდ საკუთარი კუთხეში ყოფნის სურვილი აქვს.

ტყიდან ვიღაც გამოდის და არეული, აჩქარებული ნაბიჯით მიახლოვდება. სიგარეტს მთხოვს. ვესალმები, ვდგები, ღერს ვაწოდებ და სანთებელასთვის ქურთუკის ჯიბეში ხელს ვიყოფ. ისიც იყოფს ჯიბეში ხელს, იქიდან დანას იღებს, ფერდში მადებს, მაგრად მაჭერს და მემუქრება, – ფული და მობილური უნდა. ფერდში სისველეს ვგრძნობ, ეტყობა სისხლი წამსკდა. ვცდილობ დავუსხლტე, დანაზე ხელს ვუკრავ და გავრბივარ. ისე გავქუსლე, ლამისაა გული ამომვარდეს. ლამპიონებით განათებული სამანქანო ტრასა საფრენი ზოლივითაა. თავდაღმართში ისე დიდი სისწრაფით გავრბივარ თვითონაც მიკვირს. ვგრძნობ, მომდევს. ჩემკენ ხტება და ხელებით ფეხებს მიბოჭავს. წესით უნდა დავეცე და სახეზე ხელებს ვიფარებ, მაგრამ ტკივილს ვერა და ვერ ვგრძნობ, პირიქით, საოცრად მსუბუქი ვხდები.

ძირს ვიხედები და მთვარის შუქზე ჩემს ფეხებზე ხელებშემოჭერილი თავდამსხმელის შეშფოთებულ სახეს ვხედავ. იგი ხელებს მთელი ძალით მიჭერს და თავად ქვევით ჩახედვის ეშინია, რადგან უკვე საკმაოდ მაღლა ვართ ასულები. მიწა გაქრა და სულ უფრო ზევით ავდივარ, თითქოს უზარმაზარი ამწეს კაუჭზე ვიყო, თავდამსხმელსაც მივათრევ. მას შიშისგან და გაოცებისგან თვალები სასაცილოდ გადმოუკარკლავს. ხელი თუ გამიშვა, ძირს ჩამოვარდება და სადმე მთის ფერდობის ქვებზე ან ხეებზე ტვინს დაანთხევს.

მისი სიცოცხლე ახლა ჩემს ხელთაა, უფრო სწორად და კონკრეტულად – მისი სიცოცხლე ახლა ფეხებზე მკიდია.

მინდა გითხრათ, გადასარევი შეგრძნებაა.

სიუჟეტი №1

გუშინ პეტრე-პავლობა იყო. 

ჩემს ძლივს გაუთოებულ თეთრ პერანგსა და გრძელ ლურჯ ჰალსტუხში გამოწყობილი გხვდები და მეკითხები – „რა ვქნათ“.

„წავიდეთ, რამე ვქნათ“ – გპასუხობ. „ფოტოები გადამიღე, მთავარი გმირი ვიქნები“ – ვიღრიჯები.

„მე რომ გადაღება არ ვიცი? ნუ, კაი, ჯანდაბას. როგორი გინდა გამოგიყვანო? ისეთი როგორიც ხარ?“

„შენ როგორიც ხარ ისეთი. გახსოვს Zenzile-სა და Tricky-ს დუეტი? სიმღერას Reflection ქვია და იქაა სიტყვები I wanna be just like you – ისევ ვიღრიჯები და რაღაც უცნაურ პოზას ვიღებ. გეცინება, აპარატს მიმიზნებ და აჩხაკუნებ.

დილით კასტინგზე ვიყავი. რადიოში წამყვანი უნდოდათ და მივედი. იქაურ გოგოს ვუთხარი, რომ ბევრ რადიოში ვარ ნამუშევარი, ჩემიც კი მქონდა ერთი ხანი. დიახთ, დირექტორიც ვიყავი და მთელი ღამე საავტორო პროგრამაც მიმყავდა-მეთქი. მოდი, მიკროფონთან დაჯექიო – მეუბნება და ღილაკს თითს აჭერს.

შიშის სახელმწიფო

ეს სვეტი შევარდნაძის დროს გაზეთ "ახალ ვერსიაში" გამოვაქვეყნე გიორგი სანაიას მკვლელობის შემდეგ.

2003 წლის ნოემბრის შემდეგ ნაღდად არ მეგონა თუ ისევ მოვინდომებდი რამენაირად მის გადაკითხვას და გამოქვეყნებას.

შიშის სახელმწიფო

(ეძღვნება ჩემი უცნობი კოლეგის გიორგი სანაიას ხსოვნას)

ოთახში საბეჭდ მანქანაზე რაღაცას ბეჭდავენ.

შენ ფანჯრიდან იცქირები და მის მიღმა ქუჩის ღმუილში ჩამხრჩვალი ადამიანების რიტმულად მოძრავ თავებს ხედავ. ცდილობ, სახეები გაარჩიო, თუმცა ახლა მნიშვნელობა არა აქვს, განსხვავდებიან თუ არა ისინი ერთმანეთისგან. მათ, ისევე, როგორც შენ, საკუთარი პრობლემები აწუხებთ.

შენ გიყვარს ადამიანები, გყავს მეგობრები, რომლებთან ერთად თავს მარტო არ გრძნობ. მიუხედავად ამისა, შენ მარტო ხარ. ზოგჯერ, სადღაც მთის მწვერვალზე ადიხარ, რომელსაც ირგვლივ თეთრი ქულა ღრუბლები შემოსალტვია, მაგრამ ეს მხოლოდ სხვა სამყაროში ხდება.

სინამდვილეში კი შენს თვალწინ ხელოვნურად გაფერადებული ერთგვაროვანი რეალობაა მძიმე, ტკივილამდე სასიამოვნო ცხოვრებით, სადაც ცოცხლები ცოცხლებს სიცოცხლეს უსწრაფებენ, მერე კი მკვდრებს ხსოვნას უნახავენ. შენ ცდილობ რაღაც შეცვალო, თუნდაც ერთხელ ხმამაღლა იყვირო: "მე ეს არ მომწონს!", ასეთ ადამიანს ხალხი ზოგჯერ მეამბოხეს ეძახის, მაგრამ ამბოხება და რევოლუცია აქ არაფერ შუაშია. უბრალოდ, ცდილობ ადამიანად დარჩე.

შენ უკვე აღმოაჩინე, რომ შიშის სახელმწიფოში ცხოვრობ, სადაც მდიდრებსაც და ღარიბებსაც ერთნაირად ეშინიათ. მდიდრები საკუთარ სახლებს უზარმაზარ გალავანს არტყამენ (ალბათ ჩიტების ეშინიათ), რკინის ალაყაფს აკეთებენ, ხოლო ფანჯრებს გისოსებში სვამენ. ისინი ცეცხლსასროლ იარაღს ატარებენ, რათა თავი სხვა, შიშით შეპყრობილი ადამიანებისგან დაიცვან.

ღარიბები დაღამებამდე სახლებში შერბიან და შიშისგან კარს მაგრად კეტავენ. შიშის სახელმწიფოს პოლიციაც ჰყავს, რომელიც დაუკონკრეტებელი შიშის გამო ბოროტმოქმედებსა და მკვლელებს ვერ იჭერს. თავის მხრივ, ჯიბის ქურდებიც კი, როდესაც მეტროს ვაგონში ვინმეს ძარცვაში ხელი ეცარებათ, ვაგონის კუთხეში შიშით აკანკალებულები დგანან და "ნუ მიეყრდნობით" კარის გაღებას მოუთმენლად ელიან. შენ დაინახე, რომ შიშის სახელმწიფოში ქვეყნის მეთაურსაც ეშინია. ისე ეშინია, რომ მთელი ქვეყნის არმია მხოლოდ მას იცავს.

შიშის სახელმწიფოს მაცხოვრებლებს მხოლოდ ერთმანეთის ეშინიათ. შეიკრა შიშის ერთგვარი წრე: ხალხს პოლიციის ეშინია, პოლიციას - ხელისუფლების, ხელისუფლებას - სახელმწიფო მეთაურის, სახელმწიფო მეთაურს - ყველასი.

შენ ყველაზე მეტად გიკვირს, როგორ შეეგუენ პიროვნებები შიშით აღსავსე ცხოვრებას. ვეღარ იტან ტელევიზორს, ვერ იტან გაზეთებს, ვერ ეგუები მართალ ტყუილებს. მათი ზემოქმედება უკვე აშკარაა. შენ იცი, რომ შიშით შეპყრობილი ადამიანები ცივად ხვდებიან ყველაფერს, რაც ირგვლივ ხდება, ეზიზღებათ პოლიტიკა და პოლიტიკოსები, აღარ აღელვებთ ომი, ვიღაცას გარდაცვალება. ყველას ურჩევნია, თავისთვის დარჩეს. დანარჩენი არაა მათი საქმე. შენ ეს გაღელვებს და, ცოტა არ იყოს, შეგეშინდა კიდეც. თვალები გიფართოვდება და შეგრილებულ ყავას წრუპავ.

შენ შეამჩნიე, რომ გარეწრები და ნაძირალები არ იბრძვიან სიცოცხლისათვის. ისინი არ იბრძვიან იმისათვის, რომ მშვიდად მოკვდნენ. თუნდაც იმიტომაა ლამაზი შემოდგომა, რომ ბუნება ღირსეულად კვდება. თუნდაც იმიტომაა მშვენიერი გაზაფხული, რომ გარემო ლამაზად იწყებს სიცოცხლეს. ხვდები, რომ ლაჩრების უმრავლესობა ცდილობს, რომ ღირსეული ადამიანები უღირსად მოკვდნენ, მაგრამ ვერ ხვდებიან, რომ თავად მათი სიცოცხლე დამთავრდება უღირსად, რადგან ისინი მართლა მოკვდებიან (ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით).

ამ დღეებში ბევრი რამ შევიტყვე შენს შესახებ. ისიც გავიგე, რომ საკუთარ დაბადების დღეზე საოცრად გინდა მეგობრებს საჩუქრები დაურიგო, გამოხვიდე ქუჩაში და თუნდაც პირველივე შემხვედრს ჩვეული ღიმილით უთხრა: "გილოცავთ ჩემს დაბადების დღეს. მინდა რაღაც გაჩუქოთ!" საჩუქარი კი ასეთი იქნება - პატარა აკვარიუმი, პატარა წითელი თევზით, რომელსაც შენი სახელი ერქმევა.

საბეჭდი მანქანის კლავიშები დადუმდნენ.

შენ იღიმი.

მეც მეღიმება.

მამჩნევ.

ჩვენ სიგარეტს ვუკიდებთ და ახლა ორივენი ერთად ვიღიმით.

კეთილი იყოს ჩვენი შეხვედრა.

მიტოზი

ამ ბოლო დროს მგონია, რომ მიტოზს განვიცდი ხოლმე.

მიტოზი ხომ გაგიგიათ რაც არის? ბიოლოგიური ტერმინია. აი უჯრედის დაყოფის პროცესია. ანუ რამდენიმე მთელ ნაწილად ვიყოფი და პიროვნების გაორება აქ არაფერ შუაშია.

ამას ისე ხშირად ვგრძნობ ხოლმე, რომ ზოგჯერ ასეთ სულელურ სიტუაციაში ვვარდები. გადავდივარ, ვთქვათ, გადასასვლელზე, ხოდა ჩემი ერთი განაყოფი მშვიდობიანად გადადის, მეორე კი მანქანას უვარდება და ვუყურებ როგორ იცლება ის საცოდავი სისხლისგან. ცრემლიც კი მადგება თვალზე. თურმე როგორ მყვარებია საკუთარი თავი.

კიდევ ასეთ რამესაც ვგრძნობ.

ჩავდივარ სხვა ქალაქში და ამ დროს ჩემი განაყოფი სახლში რჩება, ჩვეულებრივად ბრუნდება სამსახურიდან, გამოივლის ნაცნობ მარკეტში, სადაც ყიდულობს სიგარეტს, ნაბეღლავს ან ლუდს, პურს და ა. შ.. აღარ ვნერვიულობ, რომ სახლი უპატრონოდაა მიტოვებული. ამავე დროს, ის ჩემისა (რა ზუსტი სახელი გამოვიდა) ჩემს მეგობრებს ხვდება, ელაპარაკება, ჩემს გოგონასაც ნახულობს. არ ვეჭვიანობ საერთოდ, ის ჩემისაც ხომ თავად გახლავართ. ამიტომ სიმშვიდე მეუფლება. თუ პლაჟზე ვარ, ზღვის ტალღებს ვუსმენ და კარალიოკს მშვიდად შევექცევი.

ჩემი ერთ–ერთი დანაყოფი საერთოდ სხვა ქვეყანაში ცხოვრობს თავის ცოლთან ერთად. მას და მის ცოლს ერთმანეთი ძალიან უყვართ და ერთდროულ პერფორმანსებსაც კი აწყობენ. ეს ჩემისა მუსიკას წერს, მისი ცოლი კი ხატავს. ხდება ხოლმე, მისი ცოლი მეც მენატრება.

როცა მოგზაურობიდან ვბრუნდები და ბინის კარებთან მივდივარ, გასაღებს კი არ ვარგებ, ზარს ვრეკავ.

ეს ჩემისა კი სახლში მხვდება და კარს მიღებს.

იშვიათია, სიგარეტი ჩამომყვეს მგზავრობის შემდეგ. ეს კი როგორც შემხედავს, კარადის თავიდან გადამალულ სიგარეტს მიწვდის და მიღიმის.

მეც გავუღიმებდი დაღლილი რომ არ ვიყო და სარკეში ჩახედვა საშინლად არ მეზარებოდეს.

P. S. პირველი აგვისტოდან კიდევ ერთი სახელი დავირქვი. უკვე ორი ოფიციალური სახელი მაქვს და ერთიც ვირტუალური. :D

Download:

Lali Puna – Faking The Books (from bin.ge)

Lali Puna – Faking The Books (from rapidshare.com)

Lali Puna - People I Know (from bin.ge)

Lali Puna - People I Know (from rapidshare.com)

  

ბოთლ(ებ)ი

იმდენი ბოთლია ჩემს ირგვლივ, რომ ზოგჯერ მგონია მათში ჩავიღვრები და გადავნაწილდები.

ამაზე ფიქრმა ამ ბოლო დროს ისე ძლიერ შემიპყრო და შემაშინასავით, რომ ზუსტად ერთი კვირის წინ 70-მდე ლუდის ბოთლი სახლიდან ცელოფნის პარკებით გავათრიე და ერთ ბოთლების შემგროვებელს ჩავაბარე. ბოთლების მიმღებ მოხუცს გაჭირვებული კაცის დანაოჭებული სახე და ერთი დიდი ჭუჭყიანი ტომარა ჰქონდა. ბოთლები გულდასმით გადათვალა და მხოლოდ 2 ლარი გამომიწოდა. ვიცოდი, რომ მატყუებდა, მაგრამ მაინც მადლობა გადავუხადე, გავუღიმე კიდეც და სახლში შევბრუნდი. ბოთლები აღარ მემუქრებოდნენ, სახლში სისუფთავე დავამყარე.

არადა რა ჩიტური ახირებაა ეს ბოთლებში ჩაღვრა. თუმცა ეგრე ვიცი ხოლმე, კაი ცრუმორწმუნესავით რაღაც სისულელეს ამოვიჩემებ. ზოგჯერ მგონია, რომ აი, ახლა დახურული ფანჯრიდან დიდი მსუქანი ბუზი შემოფრინდება და პირდაპირ თვალებზე დამაჯდება, ან დაძინების დროს, რომელიღაც შინაგანი ორგანოს შეტევა დამეწყება და მერე.... აღარ ვიცი.

დღეს 15-16-მდე ბოთლი დამიგროვდა სამზარეულოში და მაგიდას აღარ ვეკარები.

არადა, რა უჭირს ვითომ? ბოთლებს იმისთვის აკეთებენ და მერე მასში რაღაცეებს იმიტომ ასხამენ, რომ ვიღაცეებს ასიამოვნონ.

კაი ღვინის ან ლუდის ბოთლში სიამოვნებით ჩავიღვრებოდი და ვინმეში გადავიღვრებოდი...

Download:

Billy Corgan & Robert Smith - To Love Somebody (from bin.ge)

Billy Corgan & Robert Smith - To Love Somebody (from rapidshare.com)

ეგოისტ(ებ)ი

"Young Girls Dreaming Of Beautiful Deaths... I Am Only Bone I Waited For Peace And Here Is My Peace"

-Brian Eno-

– გისმენთ.
– ნინ, მე ვარ, გოგა.
– ჰო, როგორა ხარ?
– როგორ უნდა ვიყო ამ წვიმაში? როგორც იქნა მოვრჩი საქმეებს.
– ფრთხილად. არ მიყვარს წვიმა.
– ვეცდები ფრთხილად ვატარო. შენ როგორა ხარ?
– რავი, ვარ რა. რაღაც მინდა მერე გითხრა. შეგხვდები.
– მოხდა რამე? ტფუი, ყველა დეგენერატი როგორ უნდა იჯდეს საჭესთან! კინაღამ დამარტყა!

შუაღამის გემი (ფრაგმენტი)

„თვალების დახუჭვისთანავე ცარიელ ქალაქს ვხედავ, სადაც არ არსებობს ტკივილი, სადაც ფერად სახლებს თავშეფარებული აჩრდილები დაფრინავენ და ადამიანისთვალებიანი შენობები დგანან. საღამოს ჟამს წარსულის აჩრდილები ლამაზრიკულებიან აივნებზე გამოდიან და ერთმანეთს ფინჯან სამოვრის ჩაისა და ტკბილ ქადაზე ეპატიჟებიან. სულად გადაქცევა საოცრად მსუბუქი პროცესია. გზადაგზა სხვა მოხეტიალე სულებს ხვდები. გამჭვირვალე, ძალიან დაღლილ სულებს ვერ ხედავ, მაგრამ გრძნობ. სულები რადიოტალღებივით არიან და იმისათვის, რომ ისინი იგრძნო, უჩინარი მიმღების სახელური უნდა ატრიალო. ვიღაცასთან გასაუბრების მცდელობა ზოგჯერ უშედეგოა. ეტყობა, ზოგიერთს სახელური ან გაფუჭებული აქვს ან მისი ტრიალი არ სურს. კონკრეტულ სიხშირეზე აწყობილ სხვა მონათესავე სულების ძიება კი ძლიერ დამღლელია. ზოგს ხომ იდიოტივით მხოლოდ საკუთარი კუთხეში ყოფნა უნდა. ამ ქალაქში ყველაზე პატარა მწერებიც კი თავისუფლად დაფრინავენ და მერე აივნების რიკულებზე მოკალათებულნი გაზაფხულის მზეს ეფიცხებიან. ღამით კი იალქანგაშლილი „შუაღამის გემი“ ჩამოიფრენს. მასზე ასვლა უფასოა. და რაში სჭირდებათ ფული სულებს?..“

Photo & montage by © humanoidi

Download:

1.
The Berg Sans Nipple - Ghost (from fast.ge)
The Berg Sans Nipple - Ghost (from rapidshare.com)

2.
Dirty Elegance - Engloutir (from fast.ge)
Dirty Elegance - Engloutir (from rapidshare.com)

  

ძველი სიზმრები

ამ დღეებში ვორდის ფაილში ძველ ჩანაწერებს წავაწყდი, რომელსაც უფრო ადრე რვეულებში ვინიშნავდი. რვეულები კი უკვე რამდენიმე წელია ჩემი აღარაა, კაი ხანია გავაჩუქე. ხოდა, დიდად არ მიყვარს წარსულში ქექვა, მაგრამ ესენი სიზმრებია, რომლებსაც დრო არა აქვთ, თანაც კარგი დრო გამახსენა. მოკლედ იყოს აქ.

სიმღერებს რა თქმა უნდა, ახლანდელი განწყობის მიხედვით ვყრი:

download:
Element Of Crime - Ganz Leicht
Element Of Crime - Still Wird Das Echo Sein
Element Of Crime - Rein Gar Nichts

=========================================================
სიზმარი + Jean Luc Ponty + William Faulkner (სიზმარი #1)

უაფრო ზმანება
მეწამული, კარცენოგენური ცა
სატელევიზიო კოშკს თეთრი ფესვები გაუდგამს მთელს ქალაქში
ბაგირგზა
ჰაერში გამოკიდებული ვაგონეტი ნაცრისფერი მდინარის თავზე
რაღაც, თითქოს შიში
ჩვენ მანქანაში ვსხედვართ
"ეს ქალაქი მე აღმოვაჩინე, ამიტომაც მიყვარს" – ვამბობ
უხმოდ მივუყვებით სანაპიროს
მძღოლის გამეხებული სიფათი
მძღოლი მე ვარ
შუქნიშანი დუმს
მარტონი ვართ მთელს ქალაქში
სიჩუმეს ვხედავ
ნისლი ჩამოწვა
მიტოვებული, ძელებგაჩაჩხული ტროლეიბუსის მქრქალი კონტურები
ვიღაც ამბობს მალე მოთოვსო
ეს ვიღაცაც მე ვიყავი
მეორე სიჩქარით მივუყვებით თლილი ქვაფენილით მოკირწყლულ აღმართს
თეთრი ჯვარი ეკლესიის გუმბათზე
ციდან ფანტელები ჩამოცვივდა
ვხედავ მაღალ კორპუსებს
მანქანა ერთ-ერთი მათგანის ერთ-ერთ სადარბაზოსთან უხმოდ ამუხრუჭებს
კიდევ ვიღაცამ თქვა ეს ჩემი სახლიაო
ისიც მე ვარ
ვგრძნობ ზამთრის სიცივეს
ვისუნთქავ ყინვის სუნს
ლიფტის კაბინაში ვართ
ჯურღმულიდან ზევით ვმოძრაობთ
რომელიღაც სართული
კაბინის კარი განიხვნა
სახურავზე ვართ
ცივად თოვს თბილი თოვლი
ანტენები, ანტენები ირგვლივ
კიდესთან დავდექით და ვიცქირებით
ვხედავ ქალაქის ნაწილს
ეს ქალაქი ჩემია
დიადი ეგოცენტრული სიამოვნება

ქუთაისი 26.12.1992.

=========================================================

სულის ნარჩენი სიმღერა (სიზმარი #6)

ფლეგმა

(5 იანვარი)
რაღაცნაირი დღე მქონდა.
დილით ტუალეტში ნათურა ამიფეთქდა (ზუსტადაც რომ) და ისეთი დამწვრის სუნი გაუშვა, კინაღამ გავიგუდე. ნათურის გამოცვლამ არ უშველა. ეტყობა სარკის უკან ჩაიწვა მავთული.
ბლინ!
მერე შუადღეზე მას შევხვდი.
თავიდან ზამთრის სიცივეში გამოსუნთქული ორთქლივით საკუთარ სიტყვებს ვხედავდით, ფრაზებს ვათვალიერებდით, ერთმანეთის ნერვების მოსაშლელად ათას სირობას და სიჭკვიანეს ვამბობდით.
ყავა დავლიეთ ყავის სახლში.
უაზროდ დავშორდით. სიცარიელე ვიგრძენი.
სახლში ავტობუსით წამოვედი.
იქ ვიღაც გოგონა, რომლის სახესაც ხალხში ვერ ვხედავდი, ცუდად გახდა. თავს ჯერ ჩემს თათმანიან ხელს ადებდა, ურტყამდა კიდეც, მერე მკერდზე მომეყრდნო და ავტობუსი ვერის სასაფლაოს ჭიშკარს რომ მიუახლოვდა, მთხოვა ჩავეყვანე.
გადმოვედით თუ არა, ფერწასულმა მითხრა სასაფლაოს ეზოში სადმე „სკამეიკაზე“ დამსვიო. ისე სუსტად იყო, მისი ხელში აყვანა მომიწია. ეკლესიასთან ახლოს რომელიღაც საფლავის მახლობლად ხის ძელსკამზე დავსვი.
თავი უკან გადააგდო. ცრემლი სდიოდა.
ლამაზი იყო ძალიან.
გავიქეცი იქვე ონკანთან, პეშვში წყალი დავიგროვე და გაფერკმრთალებულ სახეზე შევასხი. ცოტათი გამოცოცხლდა, თევზივით აღებდა პირს და ღრმად სუნთქავდა.
ეკლესიაში შევირბინე და მესანთლე ქალს ჭიქა გამოვართვი, წყალი მივუტანე.
სულმოუთქმელად დალია და მადლიერი თვალებით შემომხედა.
უკეთ იყო. ადამიანური ფერი დაუბრუნდა. თვალები ჰქონდა მხოლოდ ჩაღამებული.
„ხომ ყველაფერი კარგადაა?“ – ვკითხე.
არაფერი მიპასუხა. ნახევარი წუთი დუმდა და მერე:
„ეთო მქვია“ – მითხრა.
მეც ვუთხარი საკუთარი სახელი. მთხოვა მცირე ხნით ჩემთან ერთად ჩამოჯექიო. ჩამოვჯექი. თავი მხარზე დამადო და სად ცხოვრობო. საკუთარი კორპუსი დავანახე. სიგარეტს მოვწევო. მივაწოდე. დიდი მადლობაო, საერთოდ ყველაფრისთვის მადლობაო. მეთქი არაფრის, თუ გინდა წამო ჩემთან, რამეს დაგალევინებ. რასო? ჩაის, ყავას ან კაკაოს-მეთქი. არა, მადლობა უნდა წავიდეო, სხვაგან ვცხოვრობ და მალე მინდა წასვლაო. მეთქი აქ რა გინდოდა? აზრზე არა ვარ, ვეჩხუბე ერთს და ამ ავტობუსში როგორ აღმოვჩნდი არ მახსოვსო. გაჩერებაზე გამოვედი და პირველივე ავტობუსში ჩავჯექიო. შენ რომ არა, არ ვიცი რა დამემართებოდაო. მეთქი კეთილ ადამიანებს რა დალევს, ვიღაც მოგივლიდა. მადლობა ღმერთს, რომ ვიღაც კი არა და შენ შემხვდიო. დავდუმდი. გამომხედეო მთხოვა. გავხედე, თვალებში მიყურა რამდენიმე წამი, მერე ლოყაზე მაკოცა, ფეხზე წამოდგა და ნუ გამაცილებო.
წავიდა.
ჭიქა დავაბრუნე, მეგობარს დავურეკე, გამო სასაფლაოზე-მეთქი.

სანამ ჩამოვიდოდა, ვიჯექი აბსოლუტურად მშვიდი და ცარიელი. არაფერზე ვფიქრობდი. ჯიბეში ხელი ჩავიყავი, ქაღალდის ნაგლეჯი ვიპოვე, რომელზეც მობილურის ნომერი ეწერა და ბოლოში კიდევ – „ეთო“. მეთქი როდის მოასწრო ამის დაწერა და ჯიბეში ჩაცურება? ვერაფრით მივხვდი.
არ დამირეკავს. ისე რატომ გვაქვს გურჯებს ასეთი გართულება სასაფლაოებზე-მეთქი, ვფიქრობდი. ერთი მომენტი გალაკტიონზეც კი გავბრაზდი „მესაფლავის“ დაწერისთვის და ქართველების გადეპრესიულებისთვის.
ამასობაში მეგობარი ჩამოვიდა კორპუსიდან და მეთქი წამო, თუ არ გეზარება მთაზე წყაროსთან ავიდეთ. ნოუ პრობლემო და ავფორთხდით. ჩემი სირცხვილი, რომ იქ აქამდე ნამყოფი არ ვიყავი. ზემოდან თბილისის აფიგიწელნი ხედი იშლება. საშეყვარულებო ადგილია, თუმცა ალკოჰოლის დასალევადაც დაგლიჯავს. შობის მერე ამოვიდეთ-მეთქი აქ. კარგიო. მთიდან დავეშვით ღრეებით.
მარკეტში შევიარეთ. ვიღაც ნარკომანებს დაუყაჩაღებიათ. თავზარდაცემული და დაშინებული გამყიდველები ცახცახებდნენ. ვეცადე გოგონები გამემხნევებინა და დამემშვიდებინა.
ადუღებული ვიყავი გაზის ქურაზე შემოდგმული ჩაიდანივით. იქიდან რომ გამოვედი ყველაფერი ორთქლად იყო ქცეული და საშინელი სიცარიელე ვიგრძენი, – უკვე მესამედ.
არადა ისევ ვთუხთუხებდი, ოღონდ გაურკვევლად, ჩამშრალი… რაღაცაზე ვნერვიულობდი. აზრზე არა ვარ რაზე.
ჩემთან ავედით სახლში. მწვანე ჩაი ჩავარტყით, მისტერ ბინს ვუყურეთ, ვიცინეთ. მერე მეგობარი წავიდა.
კომპი არ ჩაირთო. ბლიად!
დავიკიდე. უკვე მერამდენედ გაფუჭდა.
ტელევიზორს მივაშტერდი. სხვა მეგობარმა დამირეკა და კომპზე მირჩია აბა, პროცესორში შლეიფები შეარხიეო. ასეც მოვიქეცი და ჩაირთო. მოკლედ აქა ვარ.
Frank Turner-ს ვუსმენ (ამ სიმღერაზე, Worse Things Happen At Sea-ზე გავჭედე პირდაპირ).
წინ მიდევს დღევანდელი დილა, შუადღე, ქაღალდის ნაგლეჯი მობილურის ნომრით, ცოტა ნერვიულობა, ცოტა სიმშვიდე, ბევრი ფლეგმა და არ ვიცი ამ ყველაფერს რა ვუქნა...

თბილი სიგარეტები

ჩვენ ვყიდულობთ სიგარეტს.
მეგობარი ხსნის თეთრ-წითელ კოლოფს (მას ეს პროცესი მოსწონს) და ფილტრიან ღერს მიწვდის.
ჩვენ ვუკიდებთ თბილ ღერებს.
ქუჩაში ხის ძირას, მის ფესვებზე ვსხდებით,
ვეწევით თბილ სიგარეტებს.
ჰაერს ვაბინძურებთ ჩვენი აქოთებული ფილტვებიდან ამოსუნთქული ცისფერი კვამლით.
გარშემო ადამიანები მიმოდიან.
ისინიც ეწევიან.
ქუჩის მოპირისპირე მხარის სახლის ფანჯარასთან ვიღაც გოგონა დგას და ცდილობს პირიდან კვამლის რგოლები გამოუშვას.
რგოლი წესიერად არ იკვრება.
ირგვლივ ყველა ეწევა.
ჩვენც ვეწევით თბილ სიგარეტებს.
ალბათ იმ სახლის მიღმა რომ შენობები დგას, იქაც ეწევიან.
ზოგი ტელევიზორთან ეწევა,
ზოგი – ტელეფონთან,
ზოგი – ტუალეტში,
ზოგი – აბაზანაში,
ზოგი – სამზარეულოში,
ზოგი – საძინებელში,
ზოგიც – ძილში...
და სადღაც მიყრუებულ კუთხეში ვიღაც პატარა ბიჭი ან გოგო პირველ ნაფაზს ურტყამს თავის ცხოვრებაში.
ბოლო ნაფაზის შემდეგ ნამწვს პატარა ჭუჭყიან აუზში ვისვრით.
ნამწვი შიშინით ქრება.
მეგობარს გავცქერი,
ის მიღიმის და ახალ ღერს მიწვდის.
ვუკიდებთ.
ვცდილობ რგოლი შევკრა.
ჩვენ ხმაურიანი ქუჩის ხის ძირში ვსხედვართ,
ვეწევით თბილ სიგარეტებს...
და წრე იკვრება.

ქუთაისი 14.06.1995(we),  0:27  thanks to Nick Cave

არითმია (სიზმარი # 27-28) no music

სადარბაზოს პირველივე სართულზე თეთრი კარი უხმოდ იღება. მის მიღმა წყვდიადია. შენი სხეული სადარბაზოს მბჟუტავ შუქზე მკრთალად ანათებს. კარს აღებ და ზღურბლზე დგები. ფეხშიშველი ხარ. ზემოთ მეზღვაურის მაისური გაცვია. ქვემოთ გადაჭრილი ჯინსი, რომლის ტოტებიდან ძაფები გამოჩრილ–კონწიალებულა. წაბლისფერი თმები მხრებამდე გაქვს გადაყრილი. წამიერად მიყურებ და მერე თვალებს დაბლა ხრი. საოცრად შინაური სუნი აგდის. თმებზე მოფერების და თავზე კოცნის სურვილი მიჩნდება, მაგრამ დაპატარავებას ვიწყებ, ქვევით ვეშვები სადარბაზოს უსწორმასწორო ქვის ფილაქანზე. მიყურებ გაოცებული თვალებით. გონებას ვკარგავ. როცა ვფხიზლდები, ხელში გყავარ აყვანილი, სულს მიბერავ. მკერდზე, რომელზეც ვერცხლისფერი ჯვარი გაქვს ჩამოკიდებული, გეხუტები და შენი ცოტა არითმიული გულისცემა მესმის. ბრაზი მიპყრობს და გადახტომა მინდა. არ მანებებ და შავმანიკურწასმული ფრჩხილებით ძალიან ნაზად მჩქმეტ ხელებზე და ფეხებზე. შენს ოთახში შეგყავარ და შენივე საწოლზე ფრთხილად მსვამ. მერე სკამზე ჯდები, სახეს ხელის გულებზე იყრდნობ. მიღიმი. ოთახის სუნი ჩემთვის ძალიან ნაცნობია. სარკის თავზე ანთებული „ნაჩნიკი–ბრა“ მეცნობა. კედელზე შენი ნახატებია და გრძელი, შენი ხელით გაკეთებული ყელსაბამები ჰკიდია, ოდნავ გვერდით – ჩემი ნაჩუქარი სურათი.

საოცრად მინდება ჩაი. ჩემს სურვილს თითქოს ხვდები და სამზარეულოში გადიხარ. არყის თავსახურში ჩასხმული ცხელი ჩაით ბრუნდები და წინ მიდგამ. ხელები მეწვის და ჩაის სულს ვუბერავ. წინ ზღვის ნიჟარას მიდგამ. მასზე შენი გამომცხვარი შაქრიანი ნამცხვრის ნაფხვენებია. ჩაის ვსვამ და ნამცხვარსაც შევექცევი. შენი ოთახის ფანჯარაზე გისოსებია და მის მიღმა კი – ღამის მთვარე. მთვარე ყოველთვის შენია და მის შუქზე განსაკუთრებით ლამაზი ხარ. შენს სილამაზეს კი ჩემს გარდა ვერავინ ამჩნევს. როგორ შეცვლილხარ... ჯადოქარს გავხარ ამ გრძელ თმებში. მეშინია კიდეც სადმე ქვაბში არ ჩამაგდო და ცოცხლად არ მომხარშო რაღაც ბალახებისა და შელოცვების თანხლებით. აგერ პირდაპირ შენს თვალწინ ხომ ხედავ როგორ შევიცვალე? არყის თავსახურში ახლა არაყს მიწვეთებ, რომელიც კარადაში გქონდა გადამალული. უხმოდ ვსვამ. შენც სვამ და მერე თავს საწოლზე დებ, მუხლებს იატაკზე, თვალებში მიყურებ და საჩვენებელი თითით მეფერები, ხანაც ისევ ღიმილით მჩქმეტ. მეღიტინება, მტკივა კიდეც და ვიცინი. ხელს პირზე იფარებ და უხმო სიცილისგან ცახცახებ, თვალებთან პაწია, საყვარელი ნაოჭები გიჩნდება. არყის ბოთლს იყუდებ და ბოლომდე ცლი. ახლა მე გიყურებ გაოცებული.

უკვე სერიოზულად მეშინია, რადგან ფეხზე ხტები, ორივე ხელით მიბღუჯავ და გამალებული მკოცნი, თან ტირი, ზოგჯერ არანორმალურივით იცინი. შენი ცრემლი მეცემა, ძალიან მძიმეა, გავილუმპე. მერე ჩვენს მუნჯურ ენაზე ლაპარაკს მიწყებ:
– ჰა–ჰა.
– ჰმ? – გეკითხები.
– ჰე ჰე ჰი–ჰა–ჰა!
– არა! ნუღა მეუბნები ამას. მეც არითმია მაქვს ბლინ! – გულში ვამბობ სასოწარკვეთილი, მაგრამ სახეზე მაინც ყველაფერი მეტყობა. გიჟივით ხარხარებ. ყურს მადებ მკერდზე, ანუ მთელს ჩემს სხეულზე. გაზრდა და გაქცევა მინდა. დედამიწის ზურგზე ყველაზე დაჩაგრული რასის წარმომადგენლად ვგრძნობ თავს. არაფერი გამოდის. შეერთებული ხელებით ტერიტორიას მისაზღვრავ.

სიმწრისგან ბალიშს ხელები დავუშინე. ეს შვებას არ მგვრის. რამე მყარი მინდა, რომ თითები დამისისხლიანდეს. შეშფოთებული მიყურებ. უკვე ტირი, ხელებს იღებ და საწოლზე გზას მითავისუფლებ. შენი სუნის მქონე საბანზე საწოლის კიდემდე მივრბივარ. ქვემოთ იატაკი არ ჩანს და შავი უფსკრულია.
უკვე ხმამაღლა ტირი.
კიდევ ერთხელ გიყურებ და...
ვხტები...

Photo © Alessandro Bavari

I've Got A Life

გადმოწერე სიმღერა:

Eurythmics - I've Got a Life

I've Got Life

Annie Lennox, Dave Stewart

Turn it down so I can’t hear it
Turn it out so I can’t see it
It’s just useless to ignore
We’re going down, you don’t feel it
Turn it round, you don’t mean it and
I can’t stand it anymore

When the whole world sighs
And it’s making you so deflated

I've got a life
Though it refuses to shine
I've got a life it aint over (it aint over)
I've got a way
It's the only things that’s mine
All I'm asking for is tenderness
A little tenderness

Ooo it's a cruel place
You never asked to be here
Nobody cares and no one’s gonna help you now (hold on)
It's dog eat dog the human race
The only thing they'll do is hate you (hate you)

Such a crime to be unkind
Turn your cheek pretend you're blind

I've got a life
Though it refuses to shine
I've got a life it aint over
It aint over
I've got a way
It's the only thing that's mine
All I’m asking for is tenderness
Tenderness

I've got a life
Though it refuses to shine
I've got a life it aint over
It aint over
I've got a way
It's the only thing that's mine
All I’m asking for is tenderness

Be strong now baby
Gotta be strong now baby
Gotta be strong!
=============================================================
უკვე ოთხშაბათია, არადა, კვირა მგონია. ჰი-ჰი-ჰი! ამერია დღეები, საათები და წუთები. აქ ვირტუალურად ვცხოვრობ, რომელიც თან მძულს და თან ისე შევეჩვიე, რომ ვეღარ ვცილდები. მგონი არაფერს ვამბობ ახალს და მნიშვნელოვანს. კომპიუტერი ოჯახის სრულუფლებიანი წევრია, რომელთანაც უფრო მეტ დროს ვატარებ, ვიდრე საყვარელ საქმეზე ფიქრში. პრინციპში კომპიუტერში კეთდება კიდეც საყვარელი საქმე, რომელიც კატლეტს თუ არა, პურსა და მარმელადიან ნამცხვარს მაინც მაჭმევს. ტელევიზორი თითქოს აღარც არსებობს.

ზოგჯერ მენატრება ის დრო, როცა ორიოდე არხს ვუყურებდი ძველ, ლამპიან ტელევიზორში. მაგრამ ეს მხოლოდ „ზოგჯერ“. მენატრება ის დროც, როცა ფირსაკრავზე ან კასეტებიან მაგნიტოფონში მუსიკის მოსმენა უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებდა, როცა ქუჩის „რაზბორკის“ და ჩხუბის მერე ემოციებს შესაფერისი მუსიკით ვაჯერებდი, როცა ცხოვრებაში პირველი სიგარეტების კვამლს ჩემი ოთახის ფანჯარაში ვუშვებდი სუნი რომ არ დამდგარიყო და მამაჩემს არ გაეგო.

ბევრი რამ, რასთანაც პირველად მქონდა შეხება, ახალი შემოსული იყო ყოფაშიც და ყველაფერი მაოცებდა. მარტო ვიდეო, ვოლქმენი, მობილური ტელეფონი და კომპიუტერი რად ღირს, თავი რომ გავანებოთ მიკროკალკულატორებს (გამომთვლელ მანქანებს), „ელექტრონიკის“ მიერ გამოშვებულ კვარცულ ვიდეოთამაშს „Ну Погоди!“, აი, ეკრანზე კვერცხები რომ მოგორავდა და მგელი რომ კალათით იჭერდა. კიდევ იყო რაღაც-რაღაცეები პირველი და ახლა ყველაფერს ვერ ვიხსენებ.

კიდევ ბევრი კაი რამ მახსოვს, ჩვენი „ნიღბების კლუბი“ და რამდენიმე წლის განმავლობაში ქუჩაში გათენებული ღამეები, ჩვენი კონცერტები და სხვადასხვა აქციები (რა თქმა უნდა, არაპოლიტიკური), ტელევიზიები, რადიოები, ჩვენი „ნატვრის ხე“, კონიაკი „არაგვი“, წმ. ნინოს ქუჩის ჯიხურში ნაყიდი „ბებოს არაყი“ და უამრავი უჯიგრესი მეგობარი, რომელთაც მალე ვნახავ ისევ. ჩემი მეგობრებიც თავიანთ ამბავში პირველები არიან. მხოლოდ პირველებთან ვმეგობრობ. მეორეები და მესამეები „ისე ხალხი“ არიან. ეს „ისე ხალხიც“ საჭიროა, რათა შენი მეგობრების პირველობა და მნიშვნელობა იგრძნო. შე ცუდო! სხვა ადამიანებზე უპირატესობა არ მიგულისხმია, რეებზე ფიქრობ? :)

კიდევ ბევრი ამბისგან შედგებოდა ჩემი ცხოვრება, რომელიც შენთვის შეიძლება უმნიშვნელო, მაგრამ ჩემთვის მეტად მძიმე, ტკივილიანი და ამავე დროს, ძალიან ბევრი ბედნიერი წუთისა თუ წამის შემცველი იყო და იქნება კიდეც.
















 


მალე აღდგომაა. ყველაზე კარგი დღესასწაული, რომელიც სევდიანია, ამავე დროს, შვების და სიხარულის მომტანიც. ეგაა.

სიგარეტები (Blackfield - Blackfield © 2004)

„ზოგჯერ ხდება ხოლმე, მიდიხარ შენთვის ქუჩაში, სიგარეტს ეწევი, ძალაუნებურად გამვლელთა ფეხებს აკვირდები და თავჩაქინდრული ათას რამეზე ფიქრობ. ფიქრობ რისი უფრო გეშინია, საკუთარი თავის თუ თავად შიშის. ამ დროს რაღაც ზებუნებრივი თუ ქვებუნებრივი, ერთი სიტყვით, არაბუნებრივი, არამიწიერი ძალა თავს მაღლა გაწევინებს და შენკენ მომავალ ხალხის ნაკადს აკვირდები. ოღონდ როგორ იცით? აი, კონკრეტულად არავის არ უყურებ. ამ დროს ყველაფერს შავ-თეთრად გრძნობ და არც კი ფიქრობ იმაზე, თუ რატომაა ყველაფერი ასეთი ბაცი. ადამიანები რა შუაში არიან, ისინიც ხომ შენსავით ქუჩაში დაეხეტებიან და იმ წუთას იქნებ ისეთ რამეზე ფიქრობენ, რაზეც შენ და იქნებ სწორედ ამიტომ ვერ გრძნობ მათ შორის სხვაობას. ამას მოსდევს სიგარეტის გადაფერფლება. ამ დროს სიგარეტის ღერი განზე გაწიე და ეცადე ერთხელ მაინც, რაც შეიძლება ელეგანტურად დააფერფლო ცოდვილ ასფალტზე. ელეგანტურად, ანუ არა ფრჩხილისკვრით, როგორც ჩვენს ქალაქშია მიღებული, არამედ არისტოკრატულად, როგორც ფილმებშია – საჩვენებელი თითის წვერის ნაზი დაკაკუნებით. თუ პირველი შეხებით საკმაოდ მოგრძო ფერფლი არ ჩამოვარდა, მეორეჯერ წაუთაქე.

ვერც კი წარმოგიდგენია, რომ შეიძლება შენს ირგვლივ ხმაური შესაძლოა მოულოდნელად გაქრეს, ყველა და ყველაფერი დადუმდეს. ხმაური იმდენად ბუნებრივადაა შენს ტვინსა და სხეულში გაჯერებული, რომ მის გარეშე არსებობა ალბათ სასწაული იქნებოდა ისევე, როგორც ვიღაც რომაელი ცენტურიონისთვის დღევანდელ თბილისზე დაყურადება. არადა ხმაური იმისთვისაა ხმაური, რომ ყურადღებას მიიქციოს, შეგაჯანჯღაროს, გამოგაფხიზლოს თითქოს, მაგრამ არა დღევანდელ თბილისში, ალბათ მსოფლიოს არც სხვა მილიონიან ქალაქში. ხმაურობენ ადამიანები, მანქანები, მაღაზიები და ფეხსაცმელები. რა უნდა მოხდეს ისეთი, რომ ხმაური უეცრად გაქრეს შენი ტვინიდან?

ხმაურობს ტვინიც, თითქოს მასში ვიღაც ზის და „გალუაზ ბლონდს“ აბოლებს. გაბურულია, დანისლულია აზრიც. კრიზისია. ვინ მადლიანი დააყენებს ორპირ ქარს, რომ ყველაფერი კარგად გაანიავოს? ორივე ხელების ფრჩხილებით საფეთქლის წვალება საქმეს არ შველის. იმ ოხერს ფეხი ფეხზე აქვს შემოდებული და ჯიბრზე უფრო მეტ კვამლს უშვებს, თანაც ელეგანტურად, რგოლებსაც კი კრავს. სწორედ ამ დროს ვიღაც გიღიმის მოწყალედ.

ინსომნია

ღამეა (ამის გაცხადება მგონი ზედმეტი იყო სათაურიდან გამომდინარე).
რით ვეღარ უნდა ისწავლოს ადამიანმა ჭკუა, რომ ღამის დადგომა იგრძნოს? სადღაც, ვიღაცის კარზე აკაკუნებენ. ჩემს კარზე აღარავინ დააკაკუნებს ისე, რომ გავაღო, მერე კარის უკან დავიმალო, შემოსულ გაოცებულ სასურველ სტუმარს მოულოდნელად თავს დავესხა და ჩემს ოთახში შემოვიპატიჟო. ჩემს სახლს ჩემი პულსი აქვს და აქ ყველაფერი ერთნაირად ჟღერს, როგორც ერთხელ „დამინამიოკეს“. მგონი ჩემს სახლს ვუყვარვარ, ხშირად მიხუტებს, მეფერება, გულში მიკრავს. იშვიათად გულსაც მტკენს, როცა არასასურველი წარსულის რაღაც უაზრო ნაგლეჯს მახსენებს. პრინციპში ეგაა მგონი მთელი გრძნობის მუღამი, გიხუტებს და მერე გულს გტკენს.
ჩემს სახლში ჩემთან ერთად ჩემივე საგნები ცხოვრობენ. აი, ტელეფონი, რომელსაც ზარი აღარ აქვს, როგორც იტყვიან, გამოელია და სწორედ ახლა, ამ ღრმა ღამისას, ძალიან მინდა, რომ დარეკოს. გაჯინებული ვუყურებ და გულში მუდარასავით წარმოვთქვამ – დარეკე რა. მობილური გამორთული მაქვს, მინდა საერთოდ აღარ ჩავრთო, თუმცა ისიც ვიცი, რომ როცა წამოვდგები, მაინც აუცილებლად დასატენად გავაქანებ. აი ჩემს სახლს ვუყვარვარ, ტელეფონს კი – მგონი არა, რადგან არ უნდა დარეკოს, ერთხელ მაინც დაიწკრიალოს თუნდაც ჩემი ხათრით.
ერთი შეშლილი მახსენდება, ნასვამი ქუჩაში რომ გამვლელებს აჩერებდა და საწყალი, მაგრამ ბრაზიანი ხმით ეუბნებოდა „შენ არ მიყვარხარ, არა“. იშვიათად, კი ვინმეს, ძირითადად ნაცნობებს ასევე საწყალი, მაგრამ ლმობიერი ხმით ეტყოდა: „შენ, აი, შენ მიყვარხარ“ და ცდილობდა დაეკოცნა. ზურა ერქვა. ყველა, ვინც კი არ იცნობდა, გაოცებული უცქეროდა.
ისევ ტელეფონს გავხედე. მაგრძნობინა, რომ ვუყვარვარ, უბრალოდ, მგონი დარეკვაში რაღაც უშლის ხელს. ვიღაცას ებრძვის მგონი და არ მიმხელს. არადა, მე იმედი მეწურება, რომ ბოლო–ბოლო ერთ ზარს მაინც მაღირსებს. იმედი მაინც ცოცხლობს. არა უშავს. აი, ცოტა მოშორებით ჩემი კომპიუტერი ჩაბნელებული მონიტორით უსიცოცხლოდ შემომყურებს. ჩემს კომპშიც ახლა ღამეა. ერთმანეთთნ ძალიან ე. წ. პრაგმატული დამოკიდებულება გვაქვს, – ერთმანეთს ვჭირდებით, ასე, რომ მის მიმართ რაიმე განსაკუთრებულ გრძნობას არ განვიცდი.