ბავშვობაში მეგონა

ვაგრძელებ დოდკას წამოწყებულ ჯაჭვს და სიამოვნებით ვიქნები ერთ-ერთი რგოლი. მონიშვნისათვის დიდი მადლობა ნატოშკას.

მშვენიერი ბავშვობა მქონდა, თუ მხედველობაში არ მივიღებთ იმას, რომ გაგანია 70-იანი წლები, ანუ ე. წ. „უძრაობის წლები“ იყო და ტელეეკრანზე სსრკ-ს შეფი ბრეჟნევი ყველას ტუჩებში ეზასავებოდა, მწველავებითა და მეშახტეებით დაწყებული, სპორტსმენებითა და პოლიტიკოსებით დამთავრებული. ტელევიზიასა და საერთოდ, მედიაში, ისე ხშირად იმეორებდნენ, პროლეტარიატის ბელადი – ლენინი ცოცხალიაო, რომ „ნულ“ კლასში ერთმა ჩემმა კლასელმა გულუბრყვილოდ იკითხა ლენინი ჩვენს სანახავად როდის მოვაო.

ახლა კი უშუალოდ ამ თემას მივხედოთ.

ბავშვობაში მეგონა:

– თუნდაც 100 მეტრიანი გასავლელი გზა ძალიან გრძელი იყო და დროც ძალიან-ძალიან ნელა გადიოდა;

– ძილის წინ ჭერიდან ფერად ბურთებს „დომოვოი“, ანუ სახლის სული ყრიდა;

– ომობანას თამაშის დროს ჩემი თოფიდან თუ ავტომატიდან ერთხელ მაინც ნამდვილი ტყვია გავარდებოდა, ამიტომ სერიოზულად მეშინოდა ვინმე მართლა არ მომეკლა;

– გამოიგონებდნენ სახლს, რომელსაც ბორბლები ექნებოდა და სახლების გამოცვლა საჭირო აღარ იქნებოდა;

– უცხოური რადიოები, რომელთა მუსიკასაც „სპიდოლაში“ ვუსმენდი, ყველა პატარა კუნძულებიდან მაუწყებლობდა;

– კარგად რომ მოგენდომებინა, „პრაიგრივაწელის“, მაგნიტოფონის ან რადიოს დინამიკებში მუსიკოსებს დაინახავდი...

კიდევ შეიძლება ჩამოვყვე, მაგრამ მერე პოსტი ნამეტანი გაიწელება, ამიტომ ესტაფეტას გადავცემ ბლოღერებს: her/mein-სა და ფიქროს.

ბონუსად ჩემი ბავშვობის საყვარელი სიმღერა.

Download:

Simon & Garfunkel – The Only Living Boy In New York