ბოლო პერიოდის ორი ემოციური მოვლენა რეზო გაბრიაძის ახალი სპექტაკლი „რამონა“ და დევიდ ბოუვის ახალი სიმღერა Where Are We Now გახდა. ისევე როგორც „რამონა“, ბოუვის ახალი სიმღერაც ძველ, ნოსტალგიურ ემოციებზეა აგებული. რამონას და ერმონიას (აღნიშნულ სპექტაკლში არაიმერული დაბოლოების ერმონს შეხვდებით), ამ ორ ერთმანეთზე შეყვარებულ ლოკომოტივს გაბრიაძის წიგნიდან ვიცნობდი. თუმცა წიგნში შესული პიესა განსხვავდება მარიონეტების სპექტაკლის სცენარისგან. თუმცა შინაარსი ერთია და მარადიულ თემაზე – სიყვარულზეა, თანამედროვე რომეო და ჯულიეტა, რომელთა ტრფობის ამბავიც სოციალისტური საქართველოს ინდუსტრიული ცენტრის, ქუთაისის მახლობლად მდებარე რკინიგზის სადგურ „რიონსა“ და წყალტუბოში ვითარდება. ნამდვილი ინდუსტრიული რომანტიკაა, ასეთი ემოციური ამბავი აჩვენო ორ მანქანაზე, რომლის ასე ოსტატურად და ადამიანურად გადმოცემა მხოლოდ რეზო გაბრიაძეს გამოსდის.
ქუთაისს რამდენიმე რკინიგზის სადგური აქვს, მათ შორის სადგური „რიონი“ მთავარ სარკინიგზო მაგისტრალზეა. აქედან თავის დროზე „მამაქალაქთან“ დასაკავშირებლად ცალკე ლიანდაგი გადმოიყვანეს. სადგური „რიონი“ კი მუხნარის (იგივე საღორიის) ტყის გადაღმაა სოფელ რიონში. ბავშვობისას ხშირად მიმგზავრია ქუთაისიდან თბილისისკენ სწორედ „რიონის“ სადგურიდან. აქედან გასული მატარებელი ჩვეულებრივ, „ქუთაისი – თბილისის“ ღამის შემადგენლობაზე სწრაფად ჩადიოდა დედაქალაქში და მას დღის მატარებელსაც ეძახდნენ. სადგური ჩემს ბავშვობაში საკმაოდ პატარა და ქუთაისის სადგურებთან შედარებით ბევრად უფრო მოუწესრიგებელი და ჭუჭყიანი იყო, თუმცა ქალაქის სადგურებიდან განსხვავებით, „რიონს“ მაინც ეტყობოდა, რომ საქართველოს მთავარი სარკინიგზო არტერიის ნაწილი გახლდათ. აქ გაივლიდნენ სომხეთიდან, აზერბაიჯანიდან წამოსული, იმერეთიდან აფხაზეთისკენ, იქიდან კი მთელს საბჭოთა კავშირში მიმავალი მატარებლები.
