გამოხმაურება ლაშა გაბუნიას წიგნზე „არაკოლექტიური ცეკვა“
© ცირა ყურაშვილი
დღევანდელ ვითარებაში, როცა საზოგადოებრივ აზრს მაჯლაჯუნასავით ადგას თავზე ქურდული კანონი და დეგრადირებისაკენ უბიძგებს, როცა, ჟარგონით რომ ვთქვათ, სიმართლის თქმა „გრეხია“, ხოლო კრიტიკას, უმრავლეს შემთხვევაში, მიკერძოების მანკიერი სარჩული აქვს გამოკერებული, ლაშა გაბუნიას წიგნი „არაკოლექტიური ცეკვა“ ნამძინარევ თვალებში შესხურებული ცივი წყალია ჩვენისთანა ფეხზე დაძინებული მკითხველისთვის, ამ საყოველთაო გადაგვარების ჟამს რუდიმენტივით, მაგრამ მაინც რომ შემოგვრჩა სიმართლით გახარების ნიჭი.
სიყალბე, მოჩვენებითობა შინ და გარეთ: წიგნში, ტელევიზორში, ესტრადაზე, ქუჩაში, სამარშრუტო ტაქსიში. ყალბი გრძნობები, ყალბი მელოდიები, ყალბი, უაზრო, უშინაარსო ფრაზები ყოვლად სულელური ლექსებისა – არაერთგზის რომ გავუღიზიანებივართ თითოეული ჩვენთაგანი და მაინც სიტყვა რომ არ „დაგვისველებია“. ლაშა გაბუნიას მხრიდან კი ხან კონკრეტული გვარები, ხან ადრესატებზე მინიშნება, ხან მძაფრი, მწვავე, ირონიული ქილიკი, ხან იუმორით წარმოჩენილი რეალისტური სახეები საყალბეთის მოქალაქეებისა, ყალბი ფრაზებისა და მელოდიების ფონზე ასე რომ ემარჯვებათ თვალების ზეაპყრობა, ხელების პარჭყვა. სამარცხვინო სურათებია და თუ რაიმე მაინც მალამოსავით ეცხება გულს, ეს შეუფარავი, მიუკერძოებელი კრიტიკაა, თან რომ გსიამოვნებს და თან სინდისსაც გქენჯნის, რადგან რაღაცის თქმა შეგიძლია და დუმხარ, ესე იგი ქურდულ კანონს იცავ.
