Unknown Graves

J.S.Bach - Praludien VIII - es-moll
J.S.Bach - Prelude & Fugue No. 14 in F-sharp minor


All photos by © humanoidi (ERM0NIA)
Story by © Kristine Robaqidze

„გზააბნეული ღამურის გადაფრენამ მამცნო საღამო. ნაცნობ სივრცეს დავუბრუნდი. ლამაზია სასაფლაო ლურჯებში. ორი წამის წინ შემთხვევით შევნიშნე, როგორ ამოძვრა უსუსური მწერი მიწიდან. ჩანს წარმატებით გაართვა თავი მოვალეობას.. ვუმზერ ამ პატარა არსებას, რომელიც ახლახანს მოვათავსე ხელის გულზე. მის თეთრ ტანს საღამო ცის ფერს ჩუქნის. მე ვუმზერ მას, როგორც პოეტი ახალდაწერილ სტრიქონს, ფიზიკოსი ახალაღმოჩენილ კანონს, მხატვარი ახალდამთავრებულ ტილოს. მე ვუმზერ მას, როგორც აღმოჩენას. მატლს – ასეთ მარტივს. ვხვდები, რომ სირთულის კულმინაცია სიმარტივეა. ვუმზერ მას, რომელიც ჩემს კანზე განგების ცინიკურ ღიმილად დაუხატავთ. ვუმზერ და მიკვირს, რატომ დადის ყველაფერი საბოლოოდ მატლამდე. მეც, შენც, ისიც, ყვავილიც, მეფეც, დედოფალიც, აინშტაინიც, მაკედონელიც, ამდენი თბილი, თუ ცივი გულიც, ამდენი უსაყვარლესი დედის ხელებიც, ფურცელიც, რომელიც ზოგჯერ ისტორიას იტევს, გრძნობებით სავსე, მიუღწეველი, თუ მიღწეული ბარათიც, საუკუნეების წინანდელი ნახატიც და დამხატავიც, ტანსაცმელიც ადამიანთა სურნელით და სითბოთი სავსე, პურიც ჩვენი არსობისა. დედამიწაც. ყველაფერი სიწმინდის და წმინდანების გარდა. მატლსაც მატლი ჭამს. მერე ერთი გამარჯვებული ახლებს შობს, რათა თავადაც შეჭმული იქნას. ვუმზერ ამ უმწეო არსებას, რომელსაც თვალებიც ვერ ვუპოვე, რომ ჩავხედო. ვგვრძნობ როგორ აჟრჟოლებს მიწასა და ჰაერს ჩემი აღმოჩენა. მწყინს, მიხარია. გიმზერ შენ, ასე მარტივსა და ასე რთულს. გიმზერ უვიცი თვალებით და გისვამ უამრავ შეკითხვას, რომლებზეც პასუხს ოდნავი რხევით იძლევი. შენ, რომელიც შემდგომ ჩემთვის განკუთვნილ შთამომავლობას შობ და მაინც... სურვილიც არ მიჩნდება შენი განადგურების. საბოლოო გამარჯვება ხომ შენ გეკუთვნის. შენ, ასეთ უსუსურს, პატარას, ფუმფულას და უნაზესს... გაბრუნებ მიწაზე და თავისუფლებას გჩუქნი. შენ მიირწევი აუღელვებლად და ნაზად. გიმზერ სიყვარულითა და ზიზღით სავსე თვალებით. მეჩვენება, რომ ნაკვალევივით წარწერას ტოვებ – „შეხვედრამდე!“

© ქრისტინე რობაქიძე

ფრაგმენტი ნოველიდან „ინტერვიუ მატლთან“